Thuis

Vrieeend,

Het moet zondag, rond vier in de namiddag, zijn geweest toen ik arriveerde in Lorgues. Ik kwam thuis met meer bagage dan toen ik vertrok. Maar ik had geluk, er kwam net een parkeerplaats vrij onder de nog steeds bladerloze plataan voor mijn deur. Het uitladen van reistassen, laptop, mijn zondags kostuum, mijn mini frigobox (waarin ik een hap voor onder de baan bewaar) en mijn winterjas verliep dus redelijk vlot. Voorts heb ik een loodzware airco op wieltjes geërfd - ik zal aan mijn buurvrouw van het eerste vragen of ze mij wil helpen dragen - en kreeg ik een schilderij van mijn oude schildervriend Dirk Zonnekein cadeau. Ik ben er nogal blij mee, het is prachtig. Het is een portret van ons beiden in gelaagde donkerblauwe tinten, bekrast en met hier en daar dikke lagen olieverf, aangebracht met een paletmes. Als ik er een plek voor vind waar de zon erop valt, zullen de vele nuances helemaal tot hun recht komen.

Mouch had een van mijn tekeningen laten printen en daarvan kreeg ik een dubbel mee. En de laatste vinyl van mijn zoontje heb ik in pre-release ook cadeau gekregen. Silver Lining van Sagat heet die en het is zijn beste werk tot nu toe. Als je houdt van de schilderijen van Birgitta Seghers heb je meteen een soundtrack bij haar werk. Ze creëren allebei werelden waarin je kan verdwalen. Zoek het maar eens op. Silver Lining klinkt in elk geval een stuk hedendaagser dan “En is dat hier een slagersbank? Jaaaaa, dat is een slagersbank”. Soit.

Verder bracht ik nog wat nieuwe herinneringen mee, maar die zitten in mijn hoofd en hart en hebben slechts een subjectief gewicht. Die moeten niet worden uitgeladen. In tegendeel.

Het was kil op mijn appartement en het rook er zo muf als… als… enfin ja, als een slagersbank. Ik had ramen en luiken gesloten vóór mijn vertrek naar België en de warme zon had niet veel kans gehad om binnen te dringen. Ik zette tegen mijn zin de verwarming aan, schonk me een glas Pays d’Oc uit en zong een liedje voor mezelf. Ik sloot mijn laptop aan op het grote scherm en deed een snelle checkup. Alles werkte prima behalve dat de batterij van mijn Bluetooth klavier (ik noem het liefkozend Undoana Jones) na drie weken was leeggelopen. Ik zette het onder stroom want ik zal het nodig hebben de komende dagen.

Op maandagochtend keek ik uit mijn raam naar beneden en raad eens? Indien ik had gedacht dat het even zou duren alvorens ik opnieuw in mijn zuiderse patronen zou vallen, zat ik er flink naast. Mijn wagentje was gedurende de nacht van onder tot boven ondergescheten door de kolonie duiven en spreeuwen die huizen in de platanen op de Boulevard Clemenceau. ‘Putaing’, zegde ik tegen mezelf. Ik trok mijn raam open en riep, ‘Ook een goeiemorgen, incontinente schijtbeesten. Jullie zouden beter wat op jullie voeding letten want dit is niet meer normaal. Weten jullie wel hoe slecht jullie scoren op De Bristol Stoelgang Schaal? ZEVEN! Als je vijftien procent van je eigen lichaamsgewicht omzet in uitwerpselen ben je ZIEK!’.

Wat doe je eraan? De voormiddag ging dus op aan carwash, de wasautomaat voor het vuile linnen en de boodschappen. ‘Begot’, klaagde ik in een opwelling van zelfmedelijden, ‘ne man heeft nooit gedaan in zijn huishouden. Ik moet nog stofzuigen. En er eens met een natte dweil doorgaan zou ook geen kwaad kunnen’. Maar mijn wee duurde niet lang, de zon scheen, de lucht was blauw en de ramen konden open om frisse lucht en warmte binnen te laten. Eigenlijk was ik blij om terug thuis te zijn en om me bezig te houden met de dagdagelijkse banaliteiten van een leven op een verre boulevard in het zuiden.

Er hangt lente in de lucht, dat voelde ik reeds in België. Hier staan de bomen vol botjes die op openspringen staan. Lang zal het niet meer duren vooraleer het gebladerte de huizen aan de overkant van de straat opnieuw aan mijn zicht onttrekken. Onderweg naar huis zag ik al magnolia’s in volle bloei. De natuur staat op ontploffen.

Ik werd uitgenodigd door Magali Langonne, de filiaalhoudster van mijn bankkantoor, om eens wat puntjes op de i te komen zetten. ‘Zeg maar Magali’, zegde Magali, ‘alles goed verder?’. ‘Indien het leven soep zou zijn, ben ik een vork’, antwoordde ik, ‘Maar de wekelijkse markt staat er en de terrassen zitten vol mensen die genieten van een voorjaarszonnetje. Ik vind dat een geruststellend prentje. Het gaat de goede kant uit’. ‘Behalve dat het veel te droog is voor de tijd van het jaar’, merkte Magali op. Het is waar, het ís veel te droog voor de tijd van het jaar. Op dat vlak gaat het de foute kant uit. Maar omdat ik niet de partituur van de regendans bezit, kan ik er zelf niets aan veranderen en ik liet het los.

Magali zorgt goed voor haar klanten, dat moet ik haar nageven. Ze zag dat ik een nieuw gsm-abonnement had genomen en gaf me onder mijn voeten. ‘Je had dat via mij moeten doen’, kijfde ze, ‘ik had er zeker nog vijf euro per maand kunnen afknijpen’. We blablateerden nog even door en zetten rustig wat puntjes op de i. Ik verliet het kantoor met een iets duurdere autoverzekering en met een veel goedkoper internetabonnement.

We halen overdag twintig graden en het wordt zelfs nog wat warmer de komende dagen. Mijn appartement geurt inmiddels alweer naar buitenlucht en de verwarming mag uit. Ik werkte verder aan de layout van een boek over Aisne, het Ardense dorp waar ik een aantal jaren woonde. Ik herken oude vrienden op de foto’s die ik groot op de pagina’s zet. Indien ik ooit naar België terugkeer, dan liefst opnieuw naar Aisne. Dat zijn zo’n goeie mensen daar.

Maar voorlopig zit dat er niet in, terugkeren naar België.

Definitief bedoel ik.

Op bezoek, dat wel ja.

Graag.