Jour de Fête

Vrieeend,

Het loopt naar eind september en de Provence schakelt een versnelling lager. Er komt een ander, iets ouder, soort toeristen naar mijn dorp. Het terras van La Table de Pol zit niet meer elke middag en avond afgeladen vol tafelaars en de avondconcerten bij Brasserie Le Parc zijn afgelopen. De brocante op vrijdag is ontdaan van een stuk stress want ons plaatselijk karaokefenomeen Beyoncé Jackson, aka Madonna Shakira, is op uitnodiging van haar Duitse manager Tony Sponz vertrokken op wereldtoernee naar Ober Bayern alwaar zij de Oktoberfesten zal opluisteren. Om verwarring te vermijden zal zij vanaf nu optreden onder de artiestennaam Kimberley Spears.

Het loopt naar eind september. Je zou denken, het dorpsleven wordt wat rustiger nu. Maar het is niet omdat je dat zou denken, dat het ook zo is. De boulevard Clemenceau is nu eenmaal de Liliane Saint-Pierre van Lorgues. Altijd feest, maar ze weten niet wanneer ze moeten ophouden.

De derde week van september is kermisweek in Lorgues. Mijn boulevard staat van begin tot eind vol attracties en ook een aantal zijstraten mogen delen in de leute. Tussen de platanen hangen vlaggetjes en wimpels in de kleuren van de Franse tricolore en het Provençaals gestreepte rood-geel.

Het begint al voor mijn deur met een kot waar men naast churros en hamburgers ook frieten en Brusselse wafels verkoopt. Het aroma kringelt door het open raam mijn slaapkamer binnen en laat mijn lichaam voortdurend geloven dat ik “een klein hongerke” heb. Brusselse wafels begot…

Het zal je niet verbazen dat het echte dorpsfeest wordt afgetrapt met veel en langdurig klokkengelui. Op het kerkplein van de Collégiale Saint-Martin verzamelen de gelovigen om na een ingetogen mis het beeld van hun patroonheilige processiegewijs door het dorp te dragen. Zij worden hierbij voorafgegaan door fluitspelers en trommelaars die zich voor de gelegenheid in de traditionele Provençaalse klederdracht hebben gestoken. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat het over niet meer dan een zeventigtal processiegangers gaat. Het gros onder hen is minstens vijftien jaar ouder dan ik. Volgend jaar zijn het er waarschijnlijk nog een vijftigtal en over twee jaar nog dertig. Maar tradities moet men in ere houden.

De volgstoet stopt voor het terras van bar tabac Le Gallia, een etablissement dat bekend staat om zijn zondig cliënteel, en de deelnemers zingen een vroom liedje waarmee zij de patron en de tooghangers een schuldgevoel proberen aan te smeren. Het maakt niet veel indruk want ik zie een paar vroege zatlappen lachend een santeeke doen richting mijnheer pastoor. De man loopt een beetje rood aan maar vertrekt geen spier. De stoet verplaatst zich naar de achterafstraatjes, naar le Quartier du Temple en de rue de l’Hôpital, en de kermis gaat open.

De “Pêcheur Magique”, waar je eendjes kan vissen, doet veelkleurige lichten branden. De “Crazy Casino”, waar je knuffels kan winnen door aan een touw te trekken, zet muziek aan. Aan de zijkant van de barak hangt een waarschuwingsbord met de tekst: Attention! A tous les coups on gagne un lot!! Wie dus zou spelen vanuit de Olympische gedachte dat deelnemen belangrijker is dan winnen, is eraan voor de moeite.

Een paar meter verder staat een soort constructie dat luistert naar de naam “Les Merveilles de Mikey”. Iets met een ballenbad, een klimtoren en een schuifaf. Mij lijkt het alsof men dat heeft gestolen op het terras van een MacDonalds en er gauw gauw een likje verf heeft overgespoten. Maar afgaande op de opgewonden kreetjes is het dolle pret, daar bij Mickey Mousse. Mij hoor je dus niet klagen.

Tussen de draaimolens en de luna parken staan nog een stuk of wat kraampjes waar men etenswaar verkoopt dat stijf staat van de suiker of druipt van het vet. Onze jeugd, voor de gelegenheid mooi opgekleed, is er dol op. Suikerspinnen die men draait terwijl je wacht, pannenkoeken met siroop, beignets, kebab, boudains met een kwak mosterd, … Een kindermond is gauw gevuld. En na een ziekmakende rit op een wilde draaimolen kan men dat gewoon uitkotsen in een bloembak en opnieuw beginnen. De Provence blijft na tweeduizend jaar ook op dat punt een beetje Romeins.

Bij de draaimolens wachten verveelde mama’s tot hun kindjes er genoeg van hebben. Op de terrassen van de bistro’s drinken de papa’s ondertussen pastis en bediscussiëren de uitslag van Le Concours de Pétanque terwijl zij hopen dat hun kroost er nog een paar uur mee wacht alvorens er genoeg van te krijgen. De obers lopen af en aan, het wordt een goeie dag.

Kermis in mijn dorp is een beetje Tati en een beetje Fellini. Maar dan in een eenentwintigste-eeuwse versie met veel dieselgeneratoren en spiegelbollen. Maar kermis is kermis, ongeacht zijn verschijningsvorm. De sfeer is lichtjes opgewonden en de breuklijnen in de dorpsgemeenschap komen aan de oppervlakte. Naarmate de dag voortschrijdt, wordt het rumoer luider. Kinderen beginnen te jengelen omdat ze nog niet naar huis willen, vrouwen vinden dat hun mannen genoeg gezopen hebben en herinneren hen eraan dat de bomma een aïoli heeft gemaakt en dat zij heel de familie verwacht voor het eten. De mannen protesteren en bestellen uitdagend nog een laatste rondje. De sportif jeunesse trekt er zich allemaal geen zak van aan en probeert uit het zicht van de ouders een lief op te doen bij de “G-Force”, de rups voor de groten. Kermis is overal hetzelfde.

Ik voel me niet gedepayseerd in Lorgues.

Brusselse wafels begot…