Een handvol

Vrieeend,

Zondag deed haar naam alle eer aan, het was een prachtige dag met een open lucht en een zon die zichzelf in het zonnetje had gezet. Mijn redenering loopt wat mank maar je begrijpt wat ik bedoel. Het licht was zo helder dat ik werd overvallen door een niesbui die ik maar niet onder controle kreeg. Ken je dat? Dat je in de zon kijkt en begint te niezen en dat het maar niet stopt? Spoelen met fysiologisch serum is het enige dat helpt, maar dit geheel ter zijde.

Ik reed naar zee. Sinds ik een eind verder naar het oosten kwam wonen, ligt het voor de hand dat ik niet Cassis of La Ciotat aandoe maar mijn kompas richt naar Sainte-Maxime. Ik hoef enkel de Col de Gratteloup in het Massif des Maures over te steken en ik sta na een dik half uur aan de kust.

Ik kwam terecht in een wereld van palmbomen en van proper gewassen auto’s, in de biotoop van dames in dure merkkledij, met verzorgde nagels en een perfect aangebrachte fond de teint. Men voert er gesprekken met veel “oehlalaa’s”, men doet inkopen in groentewinkels met overprijsde tomaten en het geurt er naar "The New Fregrance For Women" gemengd met een vleugje lenor. Het universum van la Jeunesse Dorée kortom. Een vriendelijke jongeman in een rode Lamborghinni stopte om me de straat over te laten steken. Ik knikte en gaf hem een duimpje. Mensen appreciëren dat, een duimpje.

Elk huis van wat ooit een vissersdorp moet zijn geweest, was een handelspand geworden. Winkel, restaurant of café op het gelijkvloers, appartementen en vakantiewoningen op de verdiepingen. In de jachthaven liggen bootjes waarmee je snel de baai oversteekt om in Saint-Tropez te gaan twisten of een oestertje te gaan eten bij Marcellino. Er liggen ook uit de kluiten gewassen jachten waarop je met een gezin van twaalf in alle comfort zou kunnen wonen. Duuuuur!

Zelfs op een winterdag als vandaag was er leven in het dorp en hadden er zich zelfs al een paar beschutte terrassen gevuld met eters die zich opwarmden in de middagzon. Op het strand was het aangenaam vertoeven want er was geen wind en de temperatuur steeg er tot veertien graden. Er bleken ook nu al een paar vroege Belgen de weg te hebben gevonden naar de Côte d’Azur. Ik hoorde een stelletje kibbelen. ‘As gaa paast da ‘k ik… awel, paast dèn nog mor is’, zegde een man. ‘Paast? Paast? Wanniër hedde gaa zellef nog is gepaast?’, kijfde de dame. ‘Oei’, dacht ik, ‘die hebben een discussie over de kruisiging en de verrijzenis van Christus. Pasen is pas over een paar maand, toch?’, en ik koos het hazenpad.

Ik had het nu wel gezien. Mijn wagen, die een paar dagen geleden flink werd bevuild door een stel gefrustreerde spreeuwen, stak teveel af tegen de netheid van een mondain vakantieoord als Sainte-Maxime. Het kan voor de vermoeide noorderling die ontspanning zoekt tijdens de zuurverdiende zomervakantie een perfecte uitvalsbasis zijn, voor mij heeft de provincie meer te bieden dan een strand, een casino en een rist ongetwijfeld goeie restaurants.

Ik nam de weg naar Le Plan-de-la-Tour, midden in de bergen van Les Maures. Ik moest denken aan die paar keer dat ik mijn vrieeeeend in Kaapstad bezocht. Daar zit je het ene moment midden in een bruisende stad maar als je de wagen neemt ben je na tien minuten in de natuur en moet je je de bavianen van het lijf kloppen. Hier was het net zo. Ik reed weg van Sainte-Maxime en bevond me al na een kwartier in een kurkeikenbos langs een smalle slingerende bergweg. Hier zochten de Liguren beschutting toen de Romeinse legioenen slaven kwamen roven, meer dan tweeduizend jaar geleden.

Omdat ik nog niet zo lang geleden La Garde-Freinet aandeed, liet ik dit bergdorp deze keer links liggen en stuurde aan op Vidauban. Ik reed door het natuurgebied van La Plaine des Maures met zijn uitgestrekte bossen pin parasols. ‘Wat een variëteit aan landschap en flora op slechts een paar tientallen kilometers afstand’, dacht ik bewonderend en ik voelde me opgeladen en gezegend toen ik huiswaarts reed.

Het was zondagnamiddag en Lorgues lag er verlaten bij. Op de Boulevard Clemenceau slenterde een jonge papa met zijn dochtertje die haar sprongen oefende. Het moment dat je de zwaartekracht begint te trotseren en voor het eerst op eigen kracht loskomt van de aarde is een van die ijkpunten in een mensenleven. Ik schonk het meisje mijn warmste glimlach en prees haar inspanningen. Ze lachte terug en maakte nog een sprongetje om te tonen hoe goed ze al was geworden.

Op mijn gsm verscheen een berichtje van mijn buurvrouw van op het eerste. Of ik haar nog een keer wilde helpen met de verhuis van haar ijskast. Het apparaat dat we een paar maanden geleden vanuit de gang beneden in haar keuken hadden geïnstalleerd, bleek maar voor de helft te werken. Ze mocht van de huisbaas de ijskast van het derde hebben. Dat appartement staat leeg en heeft wat zorg nodig vooraleer het opnieuw kan worden verhuurd en mijn buurvrouw kon de frigo hebben. Maar geen nood, liet ze weten, haar neef uit Marseille was op bezoek en met ons drieën zou de klus snel geklaard zijn. Het spreekwoord van de goede buur en de verre vriend indachtig, berichtte ik haar dat ik eraan kwam.

De klus werd inderdaad snel geklaard en de neef bleek over een grote dosis opgewektheid en zin voor entertainment te beschikken. ‘Voilà’, zei hij na afloop, ‘et maintenang un p’tit apéro?’. Hier niet op ingaan betekent voor de ware Marseillais een levenslange belediging en dus deden we een apéroke met olijven, brood en tappenade. Olivier, want zo heet de neef, vertelde over zijn leven in l’Estaque, een wijk in het noorden van Marseille. Hij had er altijd graag gewoond maar ze beginnen ook daar de heuvels vol te bouwen met appartementen en hij dacht er aan om te verhuizen. ‘Als jij ook naar Lorgues komt wonen, is het alle dagen feest’, grapte ik. ‘Ca c’est certaing’, lachte hij en schonk zich de zoveelste whisky-cola uit.

Het werd tien uur ’s avonds en ik verontschuldigde me. Er klonk protest, dat het nog vroeg was en dat er nog genoeg wijn was om de nacht door te doen. Maar ik had genoeg. Als Olivier inderdaad naar Lorgues verhuist, moet ik uit levensbehoud misschien zelf andere oorden opzoeken.

Een mens kan maar een handvol aan op een zondag.

Maar dat het een mooie dag was.