Tinnitus

Vrieeend,

Ik loop al een paar jaar rond met een onafgebroken gesuis in mijn oren. In de medische wetenschap heet dit fenomeen “tinnitus”. Meestal schenk ik er niet teveel aandacht aan - gewenning, weet je wel - maar op sommige dagen kan het nogal pertinent zijn.

Zo heeft de kramer van het markttentje net onder mijn raam sinds kort de gewoonte om klanten te lokken middels een schel en scherp gefluit. Niet met een aangenaam melodietje zoals de zeven dwergen in het naar huis gaan het gezang van hun “He ho, he ho”-liedje afwisselden met een harmonieus geschuifel, maar eerder met een nerveus iets dat klinkt als een panikerende stoomfluit op steroïden. We spreken hier over frequenties die bijna enkel vleermuizen nog kunnen waarnemen. Zéér onaangenaam en storend als je zit te werken.

Zelfs als ik mijn raam sluit, komt het fluitgesnerp binnen en haalt me uit mijn concentratie. Ik vlucht dan maar naar mijn achterkamer en ga daar wat zitten mokken over het onrecht dat me wordt aangedaan.

Echter, één van de huizen waarop ik achteraan uitkijk, had dringend een nieuw dak nodig en vanaf negen uur ’s ochtends tot vijf uur in de namiddag werken drie mannen flink door om de klus binnen een aanvaardbare tijd te klaren. Ze maken hierbij veelvuldig gebruik van de elektrische slijpschijf om weerbarstige dakpannen op maat te snijden.

Ken je het geluid van een steen die wordt doorgezaagd? Dat dus. Uren aan een stuk. Op den duur begint een mens zich als de laatste dagen van Pompeï te voelen.

Met het ouder worden is mijn gevoeligheid voor externe prikkels er niet op verbeterd. Contrarie. Ik bestrijd mijn nervositeit dan maar met het draaien van een harmonieus klassiekje op mijn secuur afgestelde geluidsinstallatie. Echter, met het verhogen van stress intensifieert tegelijk ook je tinnitus waardoor hogere tonen soms klinken alsof ze uit een blikken luidspreker komen. Zo gaat de lol van bijvoorbeeld de Stabat Mater van Pergolesi er al snel vanaf, en die partituur was in oorsprong sowieso al niet bedoeld als een opgewekt stukje dansmuziek.

Het werd me allemaal wat teveel, daar aan mijn gekraste ronde tafel. Ik greep mijn boodschappentas, zette mijn pet op en reed naar het grootwarenhuis van een dorp verderop. Soms moet je fysiek afstand nemen om de dingen wat tot bedaren te brengen. De korte rit door de vallei bracht rust. Alleen al het voorbijglijden van de wijngaarden en de bossen in hun herfstkostuum liet mijn bloeddruk dalen tot een aanvaardbaar niveau.

Ik nam mijn tijd en slenterde wat rond in de winkel terwijl ik keek naar het soort mensen dat hun inkopen doet op een doordeweekse dag. Op een drukke zaterdag krijg je soms al eens opgewonden toestandjes van nerveuze ouders met zeurende kindjes die grote zakken snoep willen die ze niet krijgen van mama of papa en daar een keel over opzetten. Vandaag echter ging het er heel relaxed aan toe, net wat ik nodig had. Ik deed drie kwartier over het kopen van een zak Madeleinekes met stukjes chocolade en een pakje emmentalkaas in sneetjes.

Terug thuis voelde ik me al een heel stuk beter. De marktfluiter had zijn tent opgekraamd, de dakwerkers zaten in de fase van het cementeren, de ramen konden opnieuw open.

Zondag organiseert Auto Moto Club les Perlés een treffen met old timers in mijn boulevard. Vanaf 9 uur zal met veel gedruis het centrum van Lorgues vollopen met ongetwijfeld prachtige, edoch lawaaierige modellen uit een tijd dat decibels en benzineverbruik er nog niet toe deden. Misschien ga ik snel een kijkje nemen, maar tegen de middag zal ik op een zonovergoten terras in een tuin te Carcès zitten. Wellicht neem ik in de namiddag Michelle mee op een tochtje door de stille valleien van de Var.

Drukte en lawaai, de ruis in mijn oren verdragen dat niet meer. De ouderdom, zeker?