Kabouters

Vrieeend,

Veel kabouters op de markt deze week. Ook al hadden ze zich vermomd, ik herkende hen aan de typische wijze waarop ze zich voortbewegen. Nu het eindelijk wat rustiger is in mijn boulevard - de grote drommen toeristen zijn verdwenen - krijg je dit weer. Kabouters. Het leven is soms hard in het zuiden.

Van kabouters gesproken, ik liep mijn buurvrouw van het eerste tegen het lijf. Dat was lang geleden. ‘Dag buurvrouw van het eerste’, begroette ik haar, ‘dat is lang geleden. Ik dacht al dat je was verhuisd naar Parijs of naar Saint-Tropez of zo’. ‘Hihi, neen, ik ben op reis geweest naar Zuid-Afrika’, antwoordde ze, ‘Ergens in het noorden van het zuiden van Afrika, naar een park zoals Krüger maar dan ergens anders. We zagen olifanten, zebra’s, giraffen en allerlei wilde dieren in ’t echt’. ‘Suuuuper’, zegde ik, ‘Zuid-Afrika is onvoorstelbaar mooi. Bezocht je dan ook Kaapstad?’. Neen, zover naar het zuiden van Zuid-Afrika waren ze niet geweest, het was dus meer ergens in het noorden van het zuiden maar ze was de naam van die plaats vergeten.

Ik drong niet aan. Uit ervaring weet ik dat mijn buurvrouw van het eerste niet de beste vriendin van de vier windstreken is, het kon dus evengoed een park in het oosten van het zuiden van Afrika zijn geweest. Maar dat was verder dan ook helemaal niet belangrijk en ik was blij voor haar.

Mijn buurvrouw van het eerste gaat door het leven als kunstenares. Ze schildert in een zeer eclectische stijl, gaande van Oud-Griekse taferelen over pastorale landschappen met romantische lavendelpluksters tot modern expressionisme met zebra’s op jute. Dat laatste was eerlijk gezegd ingegeven door geldgebrek. Jute kost niet veel en van een zebra moet je enkel de strepen schilderen en je ziet meteen wat het is. Zo spaar je al snel een hoop verftubes uit. Slim.

‘En?’, vroeg ik haar, ‘hebben zebra’s nu eigenlijk een witte vacht met zwarte strepen of een zwarte vacht met witte strepen? Dat is toch essentieel als je nog eens aan het schilderen gaat?’. Hihi, daar had mijn buurvrouw van het eerste niet echt op gelet, ze zou dat eens bekijken als ze nog eens teruggaat naar Zuid-Afrika en dan zou ze meteen ook Kaapstad eens bezoeken.

Ja, ja… Het is wat… Straf… Amai… Zuid-Afrika potjandorie … Pom, pom, pom, allee dan… We bleken sneller uitgepraat dan verwacht en zegden dan maar salukes en tot de volgende.

Terwijl het in Zuid-Afrika lente is, breekt in het noordelijk halfrond de tijd van de preisoep, de chicon au gratin en de zwart-witfilms aan. Bij regen en ontij vanonder een dekentje smullen van een ouwe Humphrey Bogart, Cary Grant of een Fred and Ginger… Er zijn ergere dingen in het leven.

Het lijkt wel of mijn Boulevard sinds de uurverandering een stuk grijzer is geworden. Het zal wel liggen aan de verhouding tussen opklaringen en afwisselend bewolkt. Waarmee ik wil zeggen dat het de laatste tijd vaker afwisselend bewolkt dan opgeklaard is. Ik heb zelfs de verwarming al een dag aangezet en ik had daar graag nog even mee willen wachten.

Elk jaar probeer ik het activeren van de elektrische radiatoren uit te stellen tot november. Het is niet meer dan een spel dat ik met mezelf speel want voor mijn eigen comfort moet ik het niet laten. Ik kleed me eerst wat warmer aan, loop in huis rond met een gevoerd jasje, draag wollen sokken en drink een pot thee in de namiddag. Maar op den duur geef ik me gewonnen en knip de verwarmingstoestellen toch maar aan.

Ach, ik wil niet klagen hoor. Op de dagen dat de zon schijnt en de mistral zich koest houdt, kunnen in de namiddag nog steeds de ramen een paar uur open.

We kennen hier niet de wekenlange loden grijsheid die zich in het noorden al eens durft voor te doen, bijgevolg zou het een mens ontgaan dat het inmiddels alweer Halloween en Allerheiligen is, dagen die men associeert met mist en regen. Behalve in het grootwarenhuis valt er in mijn dorp ook niet echt veel te merken van die ‘Amerikaanschen zjiever’ met pompoenen, spoken en vleermuizen. En chrysanten behoren hier ook al niet tot het lokale erfgoed. Wie dus niet bewust de kalender in het oog houdt, zou vergeten dat je volgens de etiquette dit weekend op kerkhofbezoek moet.

Ik ontsla mezelf van die verplichting. Ik heb in Lorgues geen duurbare afgestorvenen die ik moet eren, ik beperk me dus tot het branden van een kaars en in gedachten even te vertoeven bij de mensen die ik mis.

Al de rest zijn zorgen voor de kabouters.

Kabouters verdorie.